Κάποιες φωνές δεν ξαναγεννιώνται. Όπως κάποιες εποχές δεν θα ξαναγυρίσουν σε τούτη τη ζωή μας, ίσως και την άλλη, εκεί που θα πάμε.
Μαρίκα Νίνου:Την ακούς και λες είναι δική μου. Των παππούδων μου.
Σωτηρία Μπέλου: Γεννήθηκε για να μου πει από ποιες γενιές φύτρωσα.
Βίκυ Μοσχολιού.:Είναι. Κι αυτό που είναι, αυτό που έχει μέσα της, βγαίνει με δύναμη, με νταηλίκι, με γνησιότητα. Δεν είναι κατασκεύασμα ωδείων. Δεν φτιάχνεται τέτοιο υλικό που σε κομματιάζει όταν τραγουδάει.
Το λέω. Τα τελευταία 40 χρόνια βγήκαν φωνάρες γυναικείες. Μαρινέλλα και Πρωτοψάλτη.Γαλάνη και Αλεξίου. Αρβανιτάκη και Τσανακλίδου. Κι άλλες τόσες. Μοναδικές. Άγιες των αγίων. Αληθινά χαρίσματα στους Έλληνες. Η Βίκυ Μοσχολιού είναι η πρώτη. Είμαστε τυχεροί που μαζύ της τραγουδήσαμε. Η πρώτη. Το λέω.
Μετά ήρθε ο κύκλος του τάφου. Τραγούδια για τα μπάζα. Βίσση, Ρουβάς, Βανδή, Παπαρίζου και σία. Ψευτοσεξουδάκια σαν τα πλαστικά λουλούδια που στολίζουν μια ταφόπλακα.
Η δραματική, η ελληνική φωνή της Βίκυς Μοσχολιού γεννήθηκε το 1943 και σίγησε στα 62 της, σα σήμερα 16 Αυγούστου, το 2005, δέκα χρόνια αφ’ ότου την κτύπησε ο καρκίνος. Η «κορδελιάστρα», η ανήλικη εργάτρια σε κλωστοϋφαντουργείο, ανέβηκε για πρώτη φορά στο πάλκο 19 χρόνων, σε κέντρο που τραγουδούσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Πηγή:http://www.apodytiriakias.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε εδω: