Η τραγωδία της Λάρισας δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι «ατύχημα»… Είναι καθαρή, πεντακάθαρη δολοφονία! Ήρθε να προστεθεί στις πάνω από 3.000 αυτοκτονίες των τελευταίων ετών, στους αμέτρητους θανάτους από πυρκαγιές και ασφυξία που προκλήθηκαν από τζάκια ή σόμπες. Και δράστης είναι η ίδια η πολιτεία… Που κάποτε, επιτέλους, πρέπει να τιμωρηθεί!
Αυτά τα δυο νέα παιδιά έδιναν τη μάχη για το μέλλον τους μακριά από τα σπίτια τους, με τις τελευταίες οικονομίες των γονιών τους να θυσιάζονται στο βωμό της γνώσης, μόνο και μόνο για να ‘χουν ένα εφόδιο όταν θα βγουν στον ανελέητο ανταγωνισμό της αναζήτησης ενός μεροκάματου. Οι οικογένειές τους στερήθηκαν τα πάντα, προκειμένου να μην διακόψουν τις σπουδές τους. Για να έχουν τα απαραίτητα για το νοίκι κι ένα πιάτο φαΐ. Τίποτα περισσότερο… Ούτε κλαμπ, ούτε μπαράκια, ούτε ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή. Δεν περίσσευαν χρήματα. Ούτε για να ζεστάνουν το κοκαλάκι τους στο παγωμένο σπίτι που νοίκιασαν με ένα σωρό στερήσεις.
Αν μια οικογένεια χάσει το παιδί της σε έναν πόλεμο, θα έχει τουλάχιστον την παρηγοριά ότι το έχασε για κάποιο σκοπό… Μάταιο; Ίσως. Αλλά θα υπήρχε. Αυτές οι οικογένειες, όμως, που έλπιζαν σε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους και τα έχασαν με τον πιο άδοξο τρόπο στην αναζήτηση μιας θαλπωρής, έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους. Πώς να τις παρηγορήσεις; Τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους κάνεις να νιώσουν καλύτερα;
Ότι δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους επειδή το πετρέλαιο είναι πανάκριβο; Επειδή αυτή η κυβέρνηση που αφήνει τις τιμές των καυσίμων στα ύψη, τους στέρησε το βασικό αγαθό της ζεστασιάς για να συγκεντρώσει… έσοδα; Ότι οι ζωές των παιδιών τους είναι ασήμαντες μπροστά στην αποπληρωμή του χρέους;
Θα μπορούσε, άραγε, ο όποιος Σαμαράς, ο όποιος Στουρνάρας, ο όποιος υπουργός Παιδείας να τους κοιτάξει στα μάτια και να ζητήσει συγνώμη; Όχι! Δεν θα το κάνουν, γιατί θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν αυτό τον διπλό χαμό «αβρόχοις ποσίν». Γιατί, γι’ αυτούς, οι δυο φοιτητές είναι απλώς «παράπλευρες απώλειες». Δεν είναι κομμάτια από το μέλλον αυτής της χώρας, τα οποία χάθηκαν χωρίς λόγο. Είναι νούμερα, σε έναν κατάλογο που μόνο στατιστική αξία έχει!
Άλλωστε, τι θα μπορούσε να τους πει κάποιος από τους κατέχοντες υπουργικούς θώκους; Ότι… «ξεπεράσαμε τα δύσκολα και σύντομα θα αρχίσει η ανάπτυξη»! Τόσο «ξύλινα», τόσο απρόσωπα, τόσο ψυχρά, τόσο απάνθρωπα…
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα τον τραγικό θάνατο των δυο φοιτητών, ένας κόμπος σφίγγει το λαιμό μου. Θα μπορούσε να βρίσκονται στη θέση τους τα δικά μου παιδιά… Φοιτητές είναι κι αυτοί, αλλά είχαν την τύχη να μην σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους. Χιλιάδες άλλοι, όμως, είναι σαν τους δυο νέους στη Λάρισα. Κι ένας θεός ξέρει τι τους επιφυλάσσει το αύριο. Ένα αύριο τόσο σκοτεινό και αβέβαιο, που μόνο καλά δεν μπορεί να φέρει.
Η τραγωδία της Λάρισας δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Ούτε, όμως, να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Πρέπει να γίνει έναυσμα για κοινωνικό ξεσηκωμό ενάντια στις κυβερνητικές επιλογές των τελευταίων ετών που έχουν οδηγήσει την ελληνική οικογένεια στο κατώτατο σημείο ανέχειας και εξαθλίωσης.
Πηγή:Μάνος Τσαγκαρακης
www.exelixeis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε εδω: